PZM na Auto Nostalgii 2025! Zabytkowe perełki motoryzacji na wyciągnięcie ręki

Podczas nadchodzącej edycji Auto Nostalgii 2025 jednym z wystawców będzie Polski Związek Motorowy (PZM) – organizacja zrzeszająca pasjonatów motoryzacji i sportów motorowych. PZM od ponad 70 lat działa na rzecz rozwoju sportów motorowych, promuje kulturę motoryzacyjną i dba o bezpieczeństwo na drogach.

 

Od marzenia młodzieży po prawdziwe ikony klasyki!

PZM zaprezentuje kolekcję wyjątkowych pojazdów, które z pewnością zachwycą miłośników klasycznej motoryzacji. Oto kilka modeli, które warto zobaczyć:

• Romet Pony M-2 „Motorynka” (1983 r.) – kultowy polski motorower, marzenie młodzieży lat 80., W rodzinie od około 20 lat. Kupiony w stanie mocno zmęczonym, ale mniej więcej kompletnym za przysłowiowe pół litra „chleba”. Od razu po zakupie rozpoczęto remont, który niestety utknął na etapie wizualnym. Odkopana przez obecnego użytkownika około 5 lat temu, co zaowocowało dokończeniem remontu, w tym wykonanym osobiście remoncie silnika. Od tamtego czasu, ze względu na brak uprawnień używana okazjonalnie na terenach zamkniętych .

  W 2024 roku, po zrobieniu uprawnień przez obecnego użytkownika „Motorynka” zaczęła startować w MPPZ. Po sprawdzeniu wyników z poprzednich lat okazało się że są to pierwsze zarejestrowane starty „Motorynki” w mistrzostwach. Nikt się wcześniej nie odważył, lub nie był na tyle szalony.... Co zaowocowało 2. miejscem w klasie post 80 w XXVII Mazowiecki Rajd Weteranów Szos MAGNET 2024 i 10 miejscem w klasie post 80 w XI Motozłaz . 2023 r, 7. miejsce w Mistrzostwach Polski w klasie Post 80
  Junior Roku

   

• Tatra 600 „Tatraplan” (1952 r.) – aerodynamiczna limuzyna z Czechosłowacji, inspirowana lotnictwem. Samochód wyprodukowany w roku 1952 w Czechosłowacji w Automobilove Zawody Mlada Boleslav (w roku 1951 produkcję samochodów osobowych Tatra przeniesiono tam z Koprivnicy). Silnik 4. cylindrowy, boxer, umieszczony za tylną osią, chłodzony powietrzem. Moc 52 KM. Karoseria "streamline" o najniższym współczynniku oporu powietrza spośród wszystkich samochodów Tatra (0.32). Ostatni model, przy projekcie którego brał udział Hans Ledwinka. Egzemplarz wyeksportowany do Szwajcarii w lutym 1952. Sprowadzony do Polski w 2017 roku, a w latach 2019-22 poddany kompleksowej renowacji w Koprivnicy (Zdenek Hajdusek), z przywróceniem do stanu fabrycznie nowego na oryginalnych częściach, z odtworzeniem oryginalnej barwy powłoki lakierowej. Zamontowano dedykowany dla tego auta radioodbiornik lampowy Tesla 503VB Omikron.

  2024r II Vice  Mistrz Polski w klasie Post 45

  2023r 9 miejsce w Mistrzostwach Polski w klasie Post 45

• Fiat Supermirafiori (1981 r.) – elegancki sedan z Włoch, popularny w latach 80. Supermirafiori, to nie tylko nazwa, ale rzeczywiste ulepszenia, które wyróżniały ten model na tle poprzedniej wersji. Choć oba auta dzieliły podstawową konstrukcję, to w kwestii technologii i komfortu różnice były zauważalne.

  Co wyróżniało Supermirafiori?

  Największa zmiana to silniki DOHC, czyli konstrukcje z podwójnym wałkiem rozrządu, zaprojektowane przez Aurelio Lamprediego – inżyniera, który wcześniej pracował dla Ferrari. W topowej wersji 2.0 DOHC osiągał 115 KM, co jak na tamte czasy było naprawdę solidnym wynikiem. Dodatkowo dostępne były także jednostki 1.3 i 1.6 (jak w prezentowanym egzemplarzu), również w wariantach z podwójnym wałkiem. W stosunku do standardowego Mirafiori poprawiono także skrzynię biegów, zawieszenie oraz wykończenie wnętrza. Zmieniła się deska rozdzielcza, pojawiły się lepsze materiały i wygodniejsze fotele. Można powiedzieć, że Supermirafiori oferował więcej komfortu, ale nie rezygnował z dynamiki.

  Rajdowe dziedzictwo

  Chociaż Supermirafiori samo w sobie nie było rajdową maszyną, to jego bliski krewny – Fiat 131 Abarth – odnosił ogromne sukcesy na rajdowych trasach. W latach 1977, 1978 i 1980 zdobył tytuły mistrza świata, rywalizując z takimi legendami jak Ford Escort RS, Lancia Stratos czy Opel Ascona 400.

  Prezentowany egzemplarz mocno nawiązuje do rajdowej przeszłości modelu, został w całości oklejony w inspirowane rajdami barwy!

  Rajdowa wersja Fiat 131 Abarth miała ponad 230 KM, szerokie nadkola, potężne spojlery i zaawansowane zawieszenie. To auto stało się ikoną lat 70. i jednym z najważniejszych Fiatów w historii motorsportu. Co ciekawe, aby w ogóle dopuścić wersję Abarth do rajdów, Fiat musiał wyprodukować co najmniej 400 egzemplarzy drogowych, które dziś są prawdziwymi kolekcjonerskimi rarytasami.

  Supermirafiori dziś – rzadki widok

  Dziś Fiat Supermirafiori to rzadkość na drogach, ale wciąż ma swoich wiernych fanów. W latach 80. był synonimem solidnego, wygodnego auta rodzinnego z odrobiną sportowego charakteru. W Polsce nie był tak popularny jak Fiaty 125p czy Polonezy, ale można było go spotkać na ulicach, zwłaszcza w wersjach importowanych z Zachodu.

  Fiat Supermirafiori, który widzicie na zdjęciach to pojazd, którym w sezonie 2024 startowała załoga Bartosz Skórczyński i Katarzyna Majowicz, zdobywając w całym cyklu MPPZ tytuły Wicemistrzów Polski w klasie post 1980 !

  2024r Vice Mistrz Polski Pojazdów Zabytkowych w klasie Post 80

   

• Ciężki motocykl wojskowy M-72 (1942 r.) – legendarny pojazd używany przez armię ZSRR. Ciężki motocykl wojskowy M-72 produkowano w ZSRS w latach 1941-1961. Powstał na bazie niemieckiego BMW R-71, którego technologię ZSRR otrzymał po podpisaniu paktu Ribbentrop-Mołotow. Produkcję rozpoczęto w 1941 r. w Moskwie, ale po ataku Niemiec na ZSRR przeniesiono ją do Irbitu. Ze względu na ograniczenia technologiczne, konieczne były uproszczenia konstrukcyjne. Do końca II wojny światowej wyprodukowano ok. 10 000 sztuk.

  Prezentowany egzemplarz pochodzi z 1942 r. (rama, zbiornik, dyfer, błotniki), a silnik z 1944 r. Jest wciąż użytkowany w rajdach i rekonstrukcjach historycznych. Renowację rozpoczęto w 2015 r., a zakończono w 2020 r. Motocykl ma oznaczenia 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. Mógł być wyposażony w broń strzelecką, radiostację lub moździerz.

  II Wice Mistrz Polski Pojazdów Zabytkowych w klasie Pre 45 (2023, 2024)

   

• Honda S800 (1967 r.) – japońska perełka o sportowym charakterze, z wysokoobrotowym silnikiem. Samochód sportowy produkowany przez japońskiego producenta samochodów Honda. Pokazany po raz pierwszy w 1965 roku naTokyo Motor Show. Zastąpił model S600 jako wizytówka firmy. Podobnie jak S600, był dostępny w wersji coupe lub kabriolet.Silnik rzędowy 4 cylindrowy o pojemności 791cm³ produkował 67 KM (49 kW) mocy przy 7570 obr/min. Prędkość maksymalna wynosiła 158 km/h, przy spalaniu na poziomie 6,7l/100 km.Wczesne egzemplarze nadal wykorzystywały przekładnię łańcuchową i niezależne zawieszenie z tyłu, ale po wyprodukowaniu 752 kabrioletów i 242 samochodów w wersji coupe,Honda przełączyła się na bardziej konwencjonalne rozwiązania.

  2023r II Vice Mistrz w Mistrzostwach Polski w klasie Post 60

   2022r 3 miejsce w Mistrzostwach Polski w klasie Post 60

   

• DKW F8 MEISTERKLASSE, KABRIOLIMUZYNA (1940 r.) – niemiecki przedwojenny klasyk z drewnianą konstrukcją nadwozia.

  Od właściciela: Po 3 sezonach jazdy Petką Dziadka stwierdziłem, że pora cofnąć się w czasie i wejść w posiadanie Dekawki. Dziadek , zanim został właścicielem Petki ,miał DKW – IFĘ F8 kabriolimuzynę, którą jako 4- latek odbyłem z Dziadkami podróż z Wojnicza pod Tarnowem do Gdańska w 1968 roku.Mam w archiwum rodzinnym fotografie z tej podróży jak trzymam dłoń na klamce dwukolorowych drzwi tego auta . Mając takie motowspomnienia szukałem w okolicach Lublina jakiejś " kalapitki", jak Dziadkowie pieszczotliwie nazywali swój pojazd.

  Poprzez kolegów z Automobilklubu Lubelskiego dostałem informację o miłośniku tej marki w Zamościu. Samochód w latach 70- tych jeździł w Toruniu i okolicach Bydgoszczy. Ostatecznie w stanie głębokiego rozkładu trafił z planem remontu do mojego kolegi w Zamościu. Po wstępnym zabezpieczeniu kompletnego podwozia farbą miniową inwestor zdecydował się oddać samochód wraz z dowodem rejestracyjnym w moje ręce.

  Przez pół roku zwoziłem do domu elementy blacharki,fotele, etc.Ostatecznie szkielet i podwozie jednym transportem przywiozłem do Lublina w 2012 roku i schowałem w opuszczonym kurniku wujka kolegi z Automobilklubu.Sposobem gospodarczym odrestaurowywałem poszczególne elementy wozu.Pewnego dnia córka odkryła w komórce obok naszego domu elementy Dekawki informując moją Żonę ,że ojciec chyba składa jakieś kolejne auto...

  Oczywiście uzyskałem pełna akceptację ze strony wszystkich członkow rodziny.Ostatecznie po 10 latach dopiąłem swego. Profesjonalny stolarz w Wiśle wykonał kopię szkieletu , następnie jako "dermatolog" pokrył elementy drewniane dermatoidem, całość złożył Grzegorz z panem Gieniem z moim aktywnym udziałem . Auto wróciło na polskie drogi po 44 latach od ostatniego przeglądu rejestracyjnego.

  To był najtańszysamochód w II RP, np. Polski Fiat 508 kosztował ponad 5000 złotych, a Dekawka ok.3000 w zależności od wersji nadwozia i wyposażenia.W latach 60-tych na ulicach polskich miast Dekawki były często jedynymi pojedynczymi samochodami. W latach 70-tych studenci zaczęli nimi jeździć na co dzień i na rajdy (np. znani mi obecnie motoweterani- koledzy z Poznania, Warszawy, Kórnika).

  Następnie w latach 80-tych auta wyeliminowały z ruchu korniki,rdza,problemy z dynamostarterami, reglerami oraz choinkami w skrzyniach biegów.

  Do użytkowania aut pochodnych marki DKW zachęcić może ich bardzo prosta konstrukcja, łatwość napraw, przedni napęd, komfortowe prowadzenie - nadmieniam,że DKW lepiej trzyma się drogi od P70 bo ma od 30 cm większy rozstaw osi przez odwrócenie zespołu napędowego o 180 stopni, ma bardziej wygodne , wg mojej Żony, siedzenia niż samochodopodobny wyrób z DDR.Obecnie jeździmy okazjonalnie na rajdy, zloty, spoty,wesela znajomych. Byliśmy na rajdach klubu Autounion Veteranen DKW w Niemczech i Austrii,w Szampanii, także na rajdzie we Francji u nieodżałowanego hr. Jana Potockiego po zamkach nad Loarą.

  Na deser , dopełniliśmy naszą mini kolekcję "petkodekawek" nowym ,młodszym o rok od Petki wozem . Zakupiliśmy w zeszłym roku chyba najbardziej luksusowy pojazd z koncernu Auto Union ,czyli DKW Autou Union 1000 SP coupe rocznik 1959 .

  Regularnie jeździmy obecnie 3 autami z koncernu Auto Union DKW oraz AWZ( IFA) na rundy MPPZ. W ubiegłym sezonie po raz kolejny wraz moją Pilotką,czyli Żoną zdobyliśmy autkiem DKW F8 z 1940 roku tytuł II Wicemistrza Polski w kategorii pre 1945.

  Pokonaliśmy w Dekawce po serii problemów tzw. wieku niemowlęcego wreszcie w ubiegłym roku wszystkie problemy ze sprzęgłem, mechanizmem zmiany biegów, choinkami ,wzbudzaniem prądnicorozrusznika...Samochód w ciągu 3 sezonów przejechał na własnych kołach ponad 6000 kilometrów...

  Obecnie mając duże doświadczenie w remoncie i utrzymaniu pojazdów pochodnych DKW w ruchu chętnie pomogę pasjonatom dwusuwów w przywracaniu ich do życia (wiedza,kontakty,części, literatura,logistyka...)

  Planujemy w najbliższych kilku latach zorganizowanie w Polsce zlotu samochodów dwusuwowych.

  2024r  II Vice Mistrz Polski w klasie Pre 45

  2022r II Vice Mistrz Polski w klasie Pre 45

   

  

   

• Citroen ID20 (1971 r.) – elegancka wersja słynnego DS, słynąca z komfortu i hydropneumatycznego zawieszenia. Prace nad nowoczesnym następcą samochodu Citroën Traction Avant rozpoczęły się w 1938, jednak przerwała je II wojna światowa. Zespół Andrégo Lefèbvre'a powrócił do budowy popularnego samochodu klasy średniej pod koniec lat 40.Flaminio Bertoni nakreślił smukłe, opływowe linie nadwozia, odchodząc od tradycyjnego pudełkowatego kształtu i wysokiej atrapy chłodnicy. Nowością były hamulce tarczowe zamontowane na przedniej osi pojazdu. Dach, awangardowy kokpit i inne elementy zostały wykonane z tworzyw sztucznych. Dzięki aerodynamicznemu nadwoziu DS był szybszy od konkurentów. Poza tym wyróżniał się wysokim poziomem komfortu. Do produkcji nadwozia zużywano 100 kg aluminium. Wyprodukowana z niego maska była ówcześnie największym seryjnie wytworzonym aluminiowym elementem samochodowym. Zewnętrzne elementy (błotniki, maski, drzwi, dach) były przykręcane do przestrzennej ramy.

  Model Citroën DS w wersji Berline(sedan) zaprezentowano na salonie samochodowym w Paryżu 6 października 1955. Pierwszego dnia złożono zamówienia na 12 tys. sztuk. Citroën wybrał na nazwę swojego flagowego modelu oznaczenie DS nieprzypadkowo. Litery DS wymawia się po francusku déesse, co dosłownie oznacza boginię.

  Szybko ujawniły się usterki: płyn hydrauliczny LHV rozpuszczał uszczelki, zawodził układ hamulcowy i instalacja elektryczna, plastikowe elementy kokpitu nie wytrzymywały wysokich temperatur, jednak do końca 1956 producent zmodyfikował większość awaryjnych podzespołów.

  Początkowo zastosowano silnik z jego udanego poprzednika, modelu Traction Avant. Później ofertę uzupełniono o większe jednostki.  W 1967 nastąpiła jedyna poważna zmiana nadwozia w historii modelu. Polegała ona przede wszystkim na zmianie kształtu przednich świateł. Podwójne reflektory schowano za kloszem o aerodynamicznym kształcie. Wewnętrzne światła skręcały się wraz z kołami, doświetlając zakręty.

  DS był produkowany głównie w Paryżu. Szczytowym okresem produkcji był rok 1970 (103 633 wyprodukowanych szt.). W 1974 r. pojawił się następca modelu DS,Citroën CX. 24 kwietnia 1975 wytwórnię opuścił ostatni z 1 456 115 wyprodukowanych Citroënów DS.

  Hydraulika

  DS był rewolucyjny nie tylko pod względem stylistycznym, ale także technicznym. Pod kierunkiem głównego inżyniera André Lefèbvre'a, zastosowano w nim wiele rozwiązań hydraulicznych, a były to:

  • zawieszenie hydropneumatyczne
  • wysokociśnieniowy hydrauliczny układ hamulcowy
  • hydraulicznie sterowane sprzęgło
  • hydrauliczne wspomaganie układu kierowniczego

  System cięgieł oraz korektorów wysokości umożliwiał utrzymanie stałego położenia nadwozia nawet na nierównych nawierzchniach. Kierowca za pomocą dźwigni mógł regulować prześwit w zakresie od 16 do 28 cm.

  Tak duża liczba nowych, wcześniej nie stosowanych rozwiązań sprzyjała początkowo awariom. Prowadzenie samochodu z automatycznym sprzęgłem i niekonwencjonalnym układem hamulcowym, wymagało przyzwyczajenia, dlatego nie wszystkim klientom to odpowiadało. Dostosowując się do potrzeb, Citroën stworzył zubożony i uproszczony model ID.

  ID

  W 1957 r. wszedł do produkcji model ID (wym. Idée), czyli Idea ze słabszym silnikiem (62 KM) i uboższym wyposażeniem. Pozbawiono go wszystkich systemów hydraulicznych, poza układem hamulcowym i zawieszeniem hydropneumatycznym. Tym samym stał się tańszą wersją DS-a.

  2024r Mistrz Polski  w klasie Post 70

   

  

   

   

   

• Motocykl MZ RT 125/2 z 1959 roku - Motocykl powstawał w fabryce w ZSCHOPAU w Niemczech. Przed wojną fabryka należała do koncernu DKW natomiast po II Wojnie Światowej fabryka znalazła się w rosyjskiej strefie okupacyjnej i została wchłonięta przez już nie koncern a zjednoczenie IFA. W 1956 nazwę zmieniono na Motorwerke Zschopau czyli MZ. Motocykl przyczynił się do zmotoryzowania powojennego społeczeństwa w taki sam sposób jak WFM i WSK w Polsce. Wszak motocykle te maja wspólnego przodka z fabryki DKW.  W rękach obecnej właścicielki od 2016 roku. Motocykl zachowany w stanie fabrycznym. Pokryty patyną czasu, został tylko zakonserwowany w newralgicznych punktach. Pierwsze rozebranie silnika nastąpiło w 2021 roku i to była pierwsza inspekcja od wyprodukowania. Ponieważ silnik był mechanicznie w nienagannym stanie zostały wymienione łożyska i uszczelniacze. Do tej pory odwdzięcza się bezawaryjnością i daje dużo radości z jazdy. Para Asia i jej MZetka są nierozłączne i można spotkać je na Eliminacjach Mistrzostw Polski Pojazdów Zabytkowych w różnych rejonach kraju. Ta współpracowała zaowocowała kilkukrotnym zajęciem czwartego miejsca w klasyfikacji generalnej oraz wielokrotnym tytułem Amazonki Roku. Motocykl też uzyskał specjalnie wyróżnienie „PODSTODOLNIAKA” przyznawanego motocyklom w zachowaniu oryginalnym .

   

  2024r 5miejsce w Mistrzostwach Polski w klasie Post 45

  2023r 7 miejsce w Mistrzostwach Polski w klasie Post 45

  2022r 4 miejsce w Mistrzostwach Polski w klasie Post 45

  

   

• MZ ETS 250/G (1966 r.) – niemiecki motocykl sportowy o wyjątkowej dynamice. Motocykl kupiony w okolicach Katowic od młodego człowieka który odkupił go od jakiegos miejscowego klubu i używał go do przejazdzek po miejscowych scieżkach .Motocykl był w słabym stanie . Ogarnierty tak aby jezdził , potem odstawiony . Po wielu latach , po dokryciu jego historii został zaczęty remont . Po trzech latach od zaczecia remontu można uznac ze jest skonczona . Charakterystyka pojazdu i podzespołów: MZ ETS 250/G – motocykl przeznaczony do przewozu jednej osoby Posiada 1-cylindrowy silnik spalinowy ustawiony poprzecznie do osi własnej Silnik jest dwusuwowy o pojemności 243 cm3 i mocy 14kW/19KM Podstawowe podzespoły motocykla: Rama – stalowa otwarta z rur spawanych o przekroju okrągłym Zawieszenie przednie - teleskopowe z tłumieniem olejowym bez regulacji twardości sprężyn Zawieszenie tylne – dwa amortyzatory z tłumieniem olejowym, wahacz wleczony stalowy Silnik- 1-cylindrowy dwusuwowy z zapłonem iskrowym. Chłodzony powietrzem zasilany z pomocą gaźnika BVF 27 1/0 Smarowanie mieszankowe 33:1 Rozruch nożny Wbudowana prądnica 6 Volt/9 Amp Pojemność 243 cm3, moc 14kW/19KM przy 5200 obr/min Układ napędowy – napęd z silnika przekazywany jest za pośrednictwem wielotarczowego mokrego sprzęgła na 4-biegową skrzynię biegów, zmiana biegów manualna nożna, dźwignia po lewej stronie motocykla Napęd ze skrzyni biegów przekazywany jest na tyle koło za pośrednictwem kół zębatych i łańcucha Układ hamulcowy- mechaniczny, bębnowy pełnopiastowy Średnica bębna przedniego 190mm, tylnego 200mm Hamulce przedni uruchamiany linką Bowdena, tylny sztywnym cięgnem Koła – obręcze stalowe połączone z piastami za pomocą szprych Ogumienie przód 3.00-21, tył 4.00-18 Siedzenie – jednoosobowe poryte skają , blokowane śrubą Zbiornik paliwa – stalowy o pojemności 16 l, jeden kranik paliwa Instalacja elektryczna – 6V (oryginał) Obecnie 12V marki VAPE Rozwiązania oryginalne i rzadko spotykane: - głowica z dwoma świecami zapłonowymi - torba na zbiorniku na narzędzia i map.

• Jawa 350 model 360 z wózkiem bocznym model 560 (1974 r.) – niezawodny motocykl turystyczny z Czechosłowacji. Sprowadzona z Ukrainy w 2017 r z miejscowości Szostka. Remont trwał 3 lata. Na każdy rajd dojeżdża bezproblemowo na kołach przemierzając setki kilometrów ciesząc właściciela oraz osób mijanych po drodze. Motocykl wyjechał z fabryki z wózkiem bocznym o czym świadczy wbity w ukraiński dowód numer ramy wózka bocznego a nie motocykla. Jawa zdobyła parę nagród na różnych rajdach jako najładniejszy motocykl oraz kilka nagród za miejsce w klasie post 70.

   

  2024r Vice Mistrz Polski  w klasie Post 70 

  2023r 4 miejsce w Mistrzostwach Polski w klasie Post 70 

  2022r 4 miejsce w Mistrzostwach Polski w klasie Post 70

   

Nie przegap okazji, by zobaczyć legendy motoryzacji z bliska!

12-13 kwietnia 2025

10:00-17:00

Expo XXI, ul. Prądzyńskiego 12, Warszawa